Ik scheen ’t weer te snappen…
Ik zag het licht.
Van mijn gezicht.
Ik zakte niet meer in het kussen der dromen.
‘Ik wil niet meer oogkleppen dragen’. Zei ik vol zelfcompassie.
En wilde geen mededogen.
Uit hun valse ogen.

Ik was het zo doodzat, dat mensen erom heen draaiden en ze de werkelijkheid vervalsten, dat ik niet meer andermans verhalen aan kon horen. Ik verdroeg het voor geen meter meer en wilde gerechtigheid en niet dat de wet van de slimste gold, maar van de oprechtste.
Ik zocht en zoek nog steeds de waarheid achter de waarheid. Ik kreeg soms vertrouwen in de mensheid en de mensen om mijn heen, maar vaak zakte mij de moed in de schoenen als ik weer last kreeg van het zogenaamde ‘achterdocht complex’. Dit hield in dat de paranoïde toesloeg of wat je ook een manische depressie kan noemen. Bij deze depressie horen gedachtes over complotten en ook grootsheidswaanzin. Je denkt bijvoorbeeld dat je de hoofdrol hebt in een wereldsefilm. Een goede weergave hiervan is de film de Truman show. Behalve dat je denkt dat je alles door hebt kun je ook alles verklaren aan de hand van God. Of van wat men je hebt aangeleerd van wat God is. Ik stak letterlijk de draak met de theoretische aangeleerde God. Ik nam ook letterlijk iedereen in de zeik, zelfs mezelf hield ik de verkeerde God voor. Hoewel hij of zij een God vol liefde was en is. Dacht ik en denken nog vele mensen dat God een bestraffende meester en of heerser is. Nu weet ik door veel ‘controversionele’ boeken zoals Donald Nealsch Walsch en The Secret dat God liefde is.( Nee ik maak geen reclame en ik heb zelfs geen aandelen in beide partijen.;p)
Ook heb ik nu aangeleerd, na veel vallen en opstaan, mezelf streng toe te spreken als ik last krijg van achterdocht oftewel een ‘ manische depressie’. Ik had voorheen de neiging door te willen schieten in deze waan. Alles om het leven spannender te maken dan het is. Ik zat liever in een FBI achtervolging dan in de ‘gangbare’ realiteit.
Vaak heerste het gevoel dat mensen onoprecht waren en alles een leugen was. Maar waarom was alles onecht en waarom hebben mensen mij voorgelogen? En als iedereen een acteur was, hadden ze dan zoveel macht,geld en bovendien tijd om alles vanuit een scenario uit te werken? Hadden ze niet genoeg aan de hoofdrol spelen in hun eigen leven? Deze vragen hebben mij uit een derde psychose gehouden.